SENGTSJAN, derde patriarch in de zen-traditie Sengtsjan (gestorven in 606, jap. Sosan) was de derde patriarch in de zen-traditie. Hij is de auteur van de Hsin- hsin-ming, de hymne op de Tao, een van de oudste zenteksten, beter bekend onder de Japanse naam Sinjinmei. Met de naam Zendo Sengtsjan “zen in het alledaagse leven” wordt aangegeven dat de zen die wij beoefenen in het alledaagse leven van de moderne samenleving wil aansluiten bij de oorspronkelijke inspiratie zoals die vorm kreeg nadat het boeddhisme vanuit India naar China was gebracht. Door het leven van Bodhidharma (omstreeks het jaar 520) ontstond een mystieke stroming in het boeddhisme: chan (chinees) of zen (japans). Na Bodhidarma en diens leerling Huike volgde Sengtsjan als derde grondlegger van zen. Zijn hymne Shinjinmei is de oudste tekst die wij kennen waarin het gaan van de zenweg in alle eenvoud en toch omvattend wordt beschreven. De Shinjinmei blijft tot op heden één van de belangrijkste basisteksten uit de zen-traditie. Ook de zen-ervaringen van Sengtsjan zijn eenvoudig en alledaags te noemen, maar tegelijkertijd zeer basaal en richtinggevend voor de latere zen-traditie. En tot op heden inspirerend. China is het land waar de oorspronkelijke zen-traditie zich verder ontwikkelde met de verschillende scholen (o.a. Rinzai en Soto), met het gebruik van koans (spreuken), het houden van sesshins (trainingen), en andere gebruiken. Japan ontvangt zen zes eeuwen later omstreeks 1200 door toedoen van meester Dogen. In Japan worden de koan-verzamelingen samengesteld. De bekendste zijn de Mumonkan, de Hekiganroku, de Shoyoroku en de Denkoroku. In Japan ondergaat zen de invloed van de Japanse cultuur en krijgt daardoor een eigen Japanse kleur. Het Westen verwelkomt zen in de 20e eeuw vanuit Japan, eerst in Amerika en later in West Europa. In Japan is zen in onze dagen ernstig in verval en wordt daar nog hoofdzakelijk beoefend door en voor westerlingen. In China is zen met een wederopkomst bezig en worden in onze dagen nieuwe zenkloosters en zentempels geopend. Het is daarom niet zonder betekenis dat er nu bij het gaan van de zenweg een herbronning en vernieuwing plaatsvindt die met name put uit de zentraditie van China, het land van de oorsprong.